Afgelopen weekend speelde ik de Call of Duty WWII multiplayer Beta zonder dat ik daarvoor een pre-order of een perspass heb gebruikt. En hoewel ik niet geheel op de nette manier toegang heb verkregen, wilde ik toch weten of deze game aan mijn verwachtingen zou gaan voldoen. 

En daarover kan ik kort zijn want dat is niet het geval. Voordat je nu stopt met lezen, laat het me je uitleggen: ik waarschijnlijk een extreem opgehemeld idee over hoe awesome de eerste twee Call of Duty’s en Medal of Honors waren. Daarmee vergelijk ik deze game namelijk in mijn hoofd. En die geweldige jeugdherinneringen waarbij ik iedereen de moeder schoot met mijn M1 Garand vallen niet te toppen. Dat is niet gek, maar het kostte even wat moeite om dat gevoel opzij te zetten. Zeker gezien mijn M1 skills niet meer bestaan en ik me amper kan verdedigen tegen de level 20 dudes die ik overal tegenkom. Als de levels beginnen te stijgen, begint het vermaak ook toe te nemen. Die onrealistische verwachtingen kunnen het raam uit. Die gaan nooit gehaald worden, maar dat betekent niet dat deze game gelijk afgeschreven mag worden. In tegendeel zelfs.

War!

Dat komt door een enkele nieuwe game-mode: War. De Beta bevatte meerdere multiplayer modes, maar die ken je ondertussen wel, en nee, de WWII wapens veranderen de overbekende gameplay van CoD niet. De War mode doet dat wel. Hierin ga je met twee teams elkaar te lijf op een gigantische map. De map is niet in een keer toegankelijk want het idee is namelijk dat het gevecht telkens opschuift naar een nieuwe objective en daarmee een nieuw deel van de map unlockt. Wanneer de laatste is bereikt is er winst. 

Het enige level dat te spelen was, was Saint-Lô. Hierin was het de taak van de geallieerden om de Duitsers de stad uit de drukken door eerst een commandocentrum over te nemen, vervolgens een brug te bouwen, een munitiedepot op te blazen en een tank te beschermen tot hij de AA-guns kon opblazen. Aan de Duitsers om deze opmars tegen te gaan. 

Het toffe hieraan is dat beide teams unlimited spawns hebben, maar een bepaalde tijdslimiet hebben om een objective te overwinnen of te verdedigen. Deze worden gaande weg ook steeds uitdagender. Zo is het commandocentrum een extreem lastig te verdedigen object en is het voor de good guys vrij simpel om deze binnen de tijd over te nemen. De brug was alweer een ander verhaal. De Duitsers konden zich hier verschansen in gebouwen aan de andere kant van het kanaal, kregen de toegang tot sniper rifles en konden machinegeweren bouwen. Aan de andere kant van het kanaal was een redelijk open gebied met in het midden een plaatsing om een brug te maken. Je kunt zelf wel invullen hoe lastig het is voor de Amerikanen en Engelsen om hier lekker rustig een timmerklusje te beginnen en hoe makkelijk het is voor de Germanen om dit timmerklusje te beëindigen met een mooie headshot. 

Als die brug dan toch gemaakt wordt, krijgen de Nazi’s ineens te maken met een vijandelijke tank. De enige optie is terugtrekken naar het munitiedepot en die te beschermen. Hierbij kunnen muren opgeworpen worden kunnen vlammenwerpers ingezet worden. Maar toch bleek het doorgaans een redelijk simpele klus om de munitie op te blazen. Het laatste stuk van deze missie is het meest intense stuk. Chaos alom en als geallieerde is het bijna onmogelijk om door de verdediging van de aanhangers van Hitler te duwen. Er wordt keihard gevochten naast een kerk met een klein pleintje vol loopgraven ervoor. Dit geheel is afgezet met een muur waardoor de toegang van de geallieerden feitelijk afgezet wordt door hun eigen tank.. Als Duitser is het relatief makkelijk om de oprukkende macht tot een stilstand te forceren en vol te houden tot de versterking komt. Maar omdat dit gevecht op een enkele kleine locatie plaatsvindt weten de Amerikanen en Engelsen de tank toch elke paar seconden een meter naar voren te pushen. Met nog maar 10 seconden op de klok tot de Duitse versterking komt, staat de tank op de grens van overwinning. Match eindigt en de rook stijgt op van het slagveld. Niemand weet wie er gewonnen heeft tot het eindbeeld op het scherm verschijnt. De tank staat enkele millimeters over de lijn. De good guys winnen! Tijd om van zijde te switchen en het leven van de andere partij eens van dichtbij mee te maken.

War heeft me heel wat momenten bezorgd waarbij ik de controller door mijn TV wilde gooien om dat mijn teamgenoten geen fuck deden. Of wanneer ik echt het idee hadden dat we deze ronde keihard zouden verliezen om vervolgens op het laatste objective toch nog de winst in de wacht te slepen. Het puntje van mijn bank is harder gesleten dan nodig en mijn stem doet het niet meer. War is awesome!