Hereditary begint met een begrafenis van een moeder en oma. Dit verdrietige gegeven komt iedereen in zijn of haar leven tegen maar laten we hopen dat de rest de gemiddelde kijker bespaard blijft. Hereditary zou een horrorfilm moeten zijn. Dit klopt ten dele maar wie een Insidious of Conjuring verwacht komt bedrogen uit. De film speelt meer met de rand van waanzin zoals dit bijvoorbeeld in de klassieker Rosemary’s Baby werd gedaan.

Verder is de film vrij kunstzinnig geschoten met lange shots. Prachtig maar niet ieders cup of tea. De hoofdrollen zijn geweldig. Toni Collette schittert als de moeder die steeds verder afdaalt in haar eigen hel. Een rol die haar op het lijf is geschreven en die wat mij betreft een Oscar zou verdienen. Gabriel Byrne is ook weer sterk als de vader die de boel bij elkaar probeert te houden en zelfs de kinderen zijn prima.

De film schuurt tegen het bovennatuurlijke aan en gaat pas tegen het einde echt over de grens heen. Ik ben er nog niet over uit of ik dit nu een verstandige zet vind. Ik denk dat de film sterker had geweest als men dit in het midden zou hebben gelaten. Nu is het vooral bizar en nogmaals: niet voor iedereen.