Een paar keer per jaar trek ik mijn iPad Pro 11-inch zonder M-processor eens onder het stof vandaan. Vaak omdat ik dan iets om handen heb als ik op reis ga. Nog vaker omdat ik weer eens ga bekijken wat ik er nu eigenlijk mee kan. Ik wil hem namelijk graag, nee, heel graag gebruiken als vast onderdeel van mijn tech-huishouden, maar telkens valt hij net buiten de boot. Hij wordt op bijna alle vlakken overklast door mijn MacBook Pro, of de iPhone is toch net wat handiger.
In een poging om de iPad wat bruikbaarder te maken, kocht ik een jaar terug een opvouwbaar toetsenbord voor bij m’n tablet. Gewoon bij de Action, want voor negen euro kan je best wel eens proberen of dit het verschil gaat maken. Lang verhaal kort: na meerdere pogingen en reizen bleek het inderdaad een toevoeging, maar was het teveel behelpen. Het was een gedoe om een extra apparaat mee te sleuren en op te laden. Daarnaast liet de kwaliteit ervan te wensen over (duh).
Maar het experiment, hoewel gefaald, had wel een toetsenbordzaadje gepland. Een die langzaam in mijn brein groeide tot een volwaardige hersenknagend ding dat bleef vreten aan het deel van mijn brein dat verantwoordelijk is voor de aankoop van een echt iPad-toetsenbord. Ik probeerde de snoeischaar der absurde prijzen in te zetten, want want Apple vraagt zo’n 200 tot 330 euro. Belachelijk, aangezien mijn iPad dat nog amper waard is.
Toch bleef de toetsenbordplant keer op keer terugkomen en knagen. Tot het moment dat ik bij de Media Markt een toestenbord, of zoals Apple het zegt: een Smart Keyboard Folio, in de aanbieding zag. Net geen 150 euro. Nog steeds een hoop poen, maar met vakantiegeld dat een gat in mijn zak brandde, was de keuze – met een ietwat beter wetend stemmetje dat zei: “doe nou niet, ga je spijt van hebben” – toch gemaakt.
Een goed toetsenbord kan wonderen doen
Nu, enkele weken na aankoop en op reis, zit ik dit te tikken achter mijn iPad. Het Keyboard Folio heeft mijn bejaarde iPad werkelijk waar nieuw leven in geblazen. Voor mij, als iemand die hoofdzakelijk schrijft en hier en daar wat met foto’s doet, is dit een game-changer. Een goed toetsenbord kan blijkbaar wonderen doen. Precies zoals een slecht toetsenbord hetzelfde kan doen (ik kijk hiervoor naar jou, Dell. Met je keihard ratelende en gigantische blokkendozen op planken.)
Met andere woorden: de toevoeging van een reteduur toetsenbord aan een toch al retedure tablet, maakte het meer dan simpelweg de combinatie van de twee. Het maakt het voor mij nu daadwerkelijk de ultieme draagbare werkmachine waar ik bij aankoop van de iPad Pro al op hoopte.
Destijds had ik namelijk het idee dat Apple, in al zijn wijsheid, de iPad langzaam maar zeker zou veranderen in de vervanger voor de MacBook Air. Bij de introductie van de 11-inch Pro was al duidelijk dat Apple geen idee had waar het de tablets moest plaatsen. Kort daarop begonnen de geruchten dat iPadOS in een verkapte versie van MacOS veranderd zou worden. Iets wat het nu, zo’n 5 jaar na aankoop van de iPad Pro, nog steeds niet het geval is. Maar de apps zijn aanzienlijk beter geworden en er is zelfs een Whatsapp voor de iPad nu! What a time to be alive!
Als kers op de taart lijkt het jaren van hoop houden dat Apple de iPad een enigszins bruikbaar alternatief voor de MacBooks zou maken, nu ook uit te betalen. Met de komst van iPadOS 26 wordt het makkelijker om te multi-tasken, wordt er meer gebruik gemaakt van de brute M-kracht onder de kap en zouden we zelfs bestanden moeten kunnen beheren.
Een nieuwe iPad Pro…
Je begrijp waarschijnlijk wel waar dit verhaal heen gaat. Na het afsterven van de toetsenbordplant, is er een nieuw zaadje geplant op dezelfde plek. We noemen hem de iPad-plant. Juist. De hoop die ik nog steeds heb op een iPad als volledige desktopvervanger, in combinatie met een goed toetsenbord (dat ik nu heb) en een software-update die hopelijk niet gaat tegenvallen, knaagt er nu iets aan het stukje brein dat verantwoordelijk is voor de aankoop van een nieuwe, snellere iPad met meer opslag. De machine waar ik nu op werk doet het nog prima en kan nog wel wat jaartjes mee, maar je weet hoe het gaat. Nu beginnen de gebreken op te vallen en te irriteren.
Dus ja, het toetsenbord heeft mij iPad spectaculair veranderd. Het is een apparaat geworden waar ik met liefde op werk. Een apparaat waar ik me goed bij voel, ondanks z’n gebreken. Hoe lang ik het volhoud voordat die minpunten ondraaglijk worden? Dat valt nog te bezien. Vooralsnog blijf ik de snoeischaar der belachelijke Apple-prijzen inzetten.