Dont think it, dont say it. Dat is de regel van The Bye Bye Man. Wanneer je zijn naam kent kruipt hij in jouw hoofd. Hiermee wordt de film al snel een combinatie van Oculus en Sinister maar moet aan beide films zijn meerdere bekennen. Jammer want Bye Bye Man is onverwacht helemaal geen vervelende film.

De film mist echter de mythologie van bijvoorbeeld Sinister waardoor het een beter beeld geeft van het hoe en waarom. Nu zijn het vooral jongeren die hysterisch worden en zichzelf en elkaar om het leven brengen zonder dat je echt een kijkje krijgt achter de motieven van de Bye Bye Man.

De film mist ook het ongemakkelijke dat onder je huid gaat zitten wat de eerder aangehaalde Sinister vanaf de eerste minuut doet. Ook de Bye Bye Man zelf mist de iconische gelaat trekken die bijvoorbeeld de bruid uit Insidious en de non uit The Conjuring 2 wel hadden. Hiermee valt de film onder de ‘net niet’ categorie.