Een ritje naar werk zit vol met gescheld op die klootzak die plotseling remde, of die loser die maar niet aan de kant wil. Is er dan niemand die zo goed kan autorijden als jij? Nee, jij bent de beste. Hieronder een uitleg waarom je dat van jezelf vindt.
Als je op maandagochtend in de auto onderweg naar werk bent lijkt het alsof je belaagd wordt door de onkunde van andere weggebruikers. Die oude tante in haar Peugeot rijdt precies 67 waar je 120 mag en weigert in d’r spiegels te kijken. En die gesjeesde leaser in z’n Volvo V40 blijft de hele tijd links plakken terwijl hij met zijn mobiel bezig is. Je bent zo gefrustreerd dat je het stuur bijna kapot knijpt en de kloppende ader op je voorhoofd op knappen staat. “Heeft er dan werkelijk niemand geleerd om auto te rijden?” Denk je bij jezelf. Maar helaas heeft iedereen dezelfde lessen gehad als jij, alleen past iedereen die lessen op zijn eigen manier toe.
Menselijk
Het is namelijk heel menselijk dat je verkeersregels interpreteert op een manier die jou goed uitkomt. Dat lang op de linkerbaan blijven plakken mag volgens jou dus prima als dat betekent dat je niet de hele tijd aan het slingeren bent. Slingeren is immers gevaarlijker dan gewoon rechtdoor rijden, plus het is wel handig om te anticiperen op die vrachtwagen die 65 kilometer verderop rijdt. Ook rare acties die je uithaalt praat je met jezelf goed door te verklaren dat je echt niet anders kon op dat moment. Dus ook jij bent eigenlijk niet zo’n goede coureur als je denkt.
Volgens Karel Brookhuis, hoogleraar verkeerspsychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen, is iedereen wel eens een verkeershufter, mensen zien het alleen niet van zichzelf. Ook ligt het er maar net aan waar jouw grens voor asociaal rijgedrag ligt. Ben je al in staat om iemand van de weg te rijden als ze haar richtingaanwijzer verkeerd gebruikt bij het uitvoegen, of wordt je pas lichtelijk geïrriteerd als er iemand je drie keer afsnijdt, slingert en een paar keer plotseling remt omdat ze lekker aan het bellen is?
Subjectief
Kortom, verkeersirritaties zijn erg subjectief. Maar het helpt niet mee dat wij mensen eigenlijk niet kunnen omgaan met hoge snelheden. We zijn er niet voor gemaakt en kunnen daarom erg slecht inschatten wat voor desastreuze gevolgen het plotseling tot stilstand komen tegen een muur kan hebben. Volgens Brookhuis kunnen we tijdens het autorijden maar niet begrijpen dat we met gangetje van 50 km/u al met ons leven aan het spelen zijn. Een frontale botsing met die snelheid kan inhouden dat je langzaam doodbloedt aan interne verwondingen.
Is iedereen op de weg dan een debiel die zijn eigen regels verzint en het overtreden ervan voor zichzelf goedpraat? Nee, zeker niet. Hoe meer kilometers mensen maken, des te beter ze worden in het autorijden. Al gaat dit waarschijnlijk niet op in het geval van de pakketbezorgers. Het is niet voor niets dat die lui rondrijden in busjes waarvan de vorm moeilijk vast te stellen is door alle deuken.
De beste
Dus ja, je bent de beste automobilist op de weg, maar alleen in jouw hoofd. Pas als je honderduizenden kilometers aan asfalt onder je door hebt zien gaan, mag je echt beweren dat je een van de betere weggebruikers bent. Maar de beste? Dat kan je niet meer worden, want dat ben ik al.