Waarom moeten we in godsnaam nog steeds genoegen nemen met screen mirroring?

Ik heb mijn iPad Pro 11-inch nu bijna twee jaar. Ik was van plan om hem te gebruiken als vervanging voor mijn bejaarde MacBook Pro. De laptop is gemaakt in 2011 en doet het nog steeds goed dankzij een SSD-upgrade, maar hij heeft moeite om in beweging te komen zonder zijn looprekje.

Met het oog op de toekomst dacht ik aan mobiliteit en een krachtige kleine verpakking. Dus een iPad Pro 11 leek me de beste oplossing. Ik kon er bijna alles mee doen wat ik wilde en misschien nog wel een beetje meer. Het apparaat had meer dan genoeg rekenkracht, een flinke lading apps om me met mijn dagelijkse werk te helpen en ik kon het ding aanraken met mijn vinger waardoor er dingen zouden gebeuren. Klinkt goed, toch?

Niet echt. Twee jaar geleden kocht ik de iPad Pro in de wetenschap dat ik er een extern scherm op kon aansluiten. En dat kan ook, maar het probleem is dat hij dan het iPad scherm op je 27-inch monitor plempt. Screen mirroring noemen we dat. En dat is niet heel nuttig. Het externe scherm zou veel nuttiger moeten zijn.

Het ene ding

Dit is dus het punt waarop ik bij “het ding” kom waar ik nog steeds naar verlang sinds ik de iPad Pro heb. Ik kocht de tablet met de hoop dat Apple de ondersteuning voor externe schermen zou verbeteren. Nee, dat is niet waar. Het was geen hoop, ik verwachtte volledig dat ze dat zouden doen. Waarom? Omdat het in mijn ogen een logische ontwikkeling zou zijn.

Ik begrijp nog steeds niet waarom je externe schermondersteuning geeft en het dan beperkt tot scherm spiegelen. Vooral omdat het multitasken op de tablet zo veel beter is geworden. Waarom laat je mensen dat dan niet over twee schermen doen?

Daar komt nog bij dat toen ik dat verdomde ding kocht, Apple iedereen vertelde dat de iPad de computer zou vervangen. Ik geloofde in die boodschap, geloofde elk woord dat Tim Cook me vertelde. Ik zou mijn Mac inruilen voor een iPad. Daarmee liep ik op de zaken vooruit, maar dat was goed, want Cook leidde me bij elke stap.

De iPad wordt geen computer

Maar nu, twee jaar na mijn ‘fout’, lijkt Apple te zijn teruggekomen op het idee dat iPads computers gaan vervangen. Met de nieuwe M1-processors hebben de computers een nieuw leven gekregen. Daardoor is er geen noodzaak om ze in te ruilen voor iets met een touchscreen.

Apple ziet de iPad duidelijk als een totaal andere entiteit. Een die niet per se hoeft te kunnen wat een computer kan. En dat is helemaal prima. Ik had alleen gehoopt dat ze me dat hadden verteld toen ik de mijne kocht. Dan had ik op dat moment beter voor een MacBook Pro kunnen kiezen. Zo een met een niet optimaal scherm, een kapotgaand toetsenbord en een rare touchbar…

Ja, Apple was niet echt lekker bezig met de MacBooks destijds…

En ja, ik weet dat het nieuwe Universal Control iets soortgelijks doet, maar daar heb je nog steeds een Mac voor nodig. Die ik wilde vervangen, weet je nog.

Stervende hoop

En dus sterft mijn hoop op fatsoenlijke externe schermondersteuning zoals bij een normale computer langzaam. Samen met het idee dat mijn iPad mijn computer op enig moment kan vervangen.

Ik vind mijn iPad een leuk apparaat, maar ik gebruik hem steeds minder. Wat stom lijkt aangezien hij meer kan dan mijn ouder wordende Mac. Toch grijp ik naar mijn oude werkpaard, vanwege dat ene stomme ding dat Apple weigert toe te voegen. Ik heb gewoon dat extra scherm nodig voor mijn dagelijkse werk. Of op z’n minst een 27-inch scherm dat werkt als een 27-inch scherm. Niet een scherm met een geüpscaled iPadOS erop.

Dus Tim, als je dit leest, doe dan alsjeblieft dit ene ding voor me. Het is alles wat ik van je vraag, en het kan niet veel werk zijn om het toe te voegen. Ik beloof zelfs dat ik mijn iPad Pro zal upgraden naar de nieuwste iPad Pro 12.9 inch versie!

Bedankt!

(Mee eens? Niet mee eens? Laat het me weten!)